درباره عرفان تا به حال سخنان بسیاری گفته شده است ؛اما چون آنچه را که من از عرفان برداشت کرده ام با دیگر برداشت ها متفاوت است؛شایسته دیدم در وبلاگم در بوته نقد و بررسی قرار دهم تا هم دیگران و مخاطبانم از کم و کیف آن آگاه گردند و هم اگر نظر خاصی داشته باشند آن را مورد نقد و بررسی قرار دهند.از آنجا که در گستره ادبیات فارسی و همچنین در نزد عامه مردم عرفان بیشتر بار منفی دارد؛ضرورت تحقیق در این زمینه را الزام می کند.چرا که بخشی از ادبیات و شاهکارهای گرانسنگ ادبیات فارسی را ادبیات عرفانی تشکیل می دهد. شاهکارهایی چون اسرارالتوحید فی مقامات شیخ ابو سعید ابوالخیر،احمد جام ژنده پیل وآثارسنایی ،منطق الطیر عطار،مثنوی معنوی و غزلیات شمس مولوی و بوستان سعدی و دیوان غزلیات و غیر غزلیات حافظ و کلیات عبید زاکانی.... از این قبیلند.و در همه این آثار به نحوی با ادبیات مقاومت یعنی درگیری صاحبان این آثار و شاهکارها با صاحبان قدرت و با تعبیر استاد دکتر علی شریعتی با صاحبان زرو زور و تزویر مواجهیم.سه مثلث پلید و شوم تاریخ که از عهد اهرام ثلاثه مصر تا امروز قربانی می گیرد.